We hebben net de actiemaand tegen het roken (Stoptober) achter de rug en er komt direct een nieuw onderwerp bovendrijven: ‘de Maand van de Inclusie’. Nog niet zo bekend, maar inclusie is onmiskenbaar een internationaal fenomeen.

Inclusie houdt in, dat iedereen in principe gelijk is. We hebben allen gelijkwaardige rechten en plichten. Mooi vond ik deze quote: “Inclusie staat tegenover uitsluiting en discriminatie.” Duidelijker kan het niet geschetst worden. Inclusie en integratie hebben alles met elkaar te maken. Op papier is alles prima in orde, de realiteit is weerbarstiger. We moeten voorkomen dat het geen exclusie, ‘uitsluiting’, wordt. Door delen van de bevolking wordt dat wel zo ervaren.

Er is nog een categorie die zich waarschijnlijk niet kan vinden in inclusie: de armen, die voelen zich vaak buitengesloten. Volgens verschillende bronnen hebben we ongeveer één miljoen mensen die onder de lage inkomensgrens leven. Zij kunnen veelal niet mee in de maatschappij. Het raakt volwassenen en kinderen. Via het onderwijs vernemen we nogal wat signalen, dat scholieren met arme ouders (grote) achterstanden oplopen. Waar beter gesitueerden naschoolse lessen kunnen betalen, vangen de armen bot. Sporten en musiceren? Geen geld voor.

Het Cultureel Planbureau (SCP) en het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) doen continu onderzoek. Zij meldden dat eenoudergezinnen, mensen met een niet-westerse achtergrond, bijstandsontvangers en alleenstaanden onder de 65 jaar een grote kans op ernstige armoede hebben. De armoede uit zich onder meer in (zeer) beperkte financiële middelen, sociale uitsluiting, gezondheidsproblematiek en beperkte toegang tot onderwijs.

Die signalen, ook vanuit de Verenigde Naties, komen wel aan. Dat geldt eveneens voor onze overheden, landelijk èn lokaal. Het zijn ingewikkelde tijden, maar dat betekent niet dat iedereen die het voor het zeggen heeft, met de handen in het haar zit. Er worden momenteel plannen ontwikkeld om tot een nieuw kabinet te komen. En daaruit klinken positieve signalen door, zeker waar het de armoede betreft.

Dat is een goed teken. We weten vanuit de geschiedenis dat ons land in crisistijden altijd in staat is geweest om complexe problemen op te lossen. Dat geldt ook voor het huidige tijdperk. Als er voldoende bruggen worden geslagen tussen de verschillende bevolkingsgroepen, komen we dichter bij elkaar. Goed nieuws is dat de diversiteit op de werkvloer toeneemt. Je hoort er niet zoveel van, maar het is wel degelijk een feit. En als je elkaar ontmoet, dan kun je ook wat van de ander leren.