Door: Ted van der Meer

Zaterdagochtend. De krant valt op de mat en je kan niet om het grote nieuws heen: Hans Wiegel stopt als columnist bij De Telegraaf. Zo’n impact – dat krijgt alleen Wiegel voor elkaar. De man. De foto. De sigaar. Alles inéén groot op de voorpagina. Ik ga Wiegel missen, al was het maar omdat ik hem meerdere keren persoonlijk heb meegemaakt en ook nog eens altijd op een prettige manier. Wiegel was decennialang de belangrijkste man in een van de belangrijkste politieke partijen van het land: de VVD, ofwel ‘de partij van het bedrijfsleven’.

Ik maakte Wiegel wel eens mee als het om de politiek ging (meestal telefonisch), maar vaker ‘in het echt’ als het zijn liefde voor muziek betrof. Net als zijn (VVD-)collega Hans Dijkstal hield hij erg van jazz. Ze waren beiden groot fan van het Metropole Orkest. Toen ze gevraagd werden voor een (onbezoldigde) promotiefunctie bij het befaamde orkest, gingen ze direct akkoord.

Wiegel was vijf jaar lang columnist bij ’s lands grootste krant. Als 80-jarige vond hij het welletjes. Qua leeftijd begrijp ik het wel. De man heeft een ongekende carrière achter de rug. In volgorde: Tweede Kamerlid, fractievoorzitter, minister, vicepremier, Commissaris van de Koningin in Friesland en Eerste Kamerlid. Hij is overladen met onderscheidingen. Horen we nooit meer van hem? Hij gaf zelf het antwoord in het Telegraaf-interview: “Journalisten kunnen me opbellen en vragen wat ik ergens van vind. De telefoon zal worden opgenomen!” Een ja dus!

Het gebeurde allemaal in een weekend waarin het behalve over de verschrikkelijke oorlog ging, waren er afleidingen dankzij onze Oranje-voetballers (prima gedaan tegen Denemarken) en de Formule 1 in Saudi-Arabië (op de valreep gewonnen door Max Verstappen). Eventjes dus Hup Holland Hup.

De volgende ochtend was ik alweer in de ban van de Volkskrant-column van Sander Schimmelpenninck. De kop (‘Ons belastingstelsel heeft onze werkmentaliteit blijvend aangetast’) werd in mijn omgeving welwillend ontvangen. Iedereen begrijpt dat er belastingen moeten worden geheven, maar het moet wel redelijk blijven. In mijn omgeving – met veel hardwerkende ondernemers die het hoofd moeizaam boven water kunnen houden – wordt daar in ieder geval heel anders tegenaan gekeken. De plotselinge inflatie helpt ook niet, zacht gezegd.

Het (lokale) bedrijfsleven heeft het niet gemakkelijk. Jacco Vonhof, voorzitter van MKB-Nederland, meldde onlangs dat “het mkb 99 procent van alle bedrijven in de gemeenten omvat” en dat “we voor alle grote maatschappelijke opgaven waar we als land voor staan, elkaar keihard nodig hebben”. En zo is het. Natuurlijk zal er altijd concurrentie blijven bestaan – we kunnen en willen niet zonder – maar tegelijkertijd zal er ook altijd een breed draagvlak moeten zijn om een belangrijke stem te houden om bijvoorbeeld regelgeving voor elkaar te krijgen.

De versnippering in politiek Nederland helpt daar niet bij en daarom – als afscheid van mijn ‘column-leven’ bij accon■avm – hoop ik van harte dat we op alle politieke niveaus zo snel mogelijk een kiesdrempel invoeren. De versplintering is extreem. Wie grijpt hier in?

Tenslotte. Er is een tijd van komen… en van gaan! Ik heb sinds september 2021 op het platform van accon■avm met veel plezier kunnen schrijven over zaken die ik de moeite waard vond. Mijn dank gaat uit naar accon■avm (in het bijzonder Mirjam Groenendijk en Hanneke van Doorn die dit avontuur met mij hebben aangedurfd) en natuurlijk mijn geduldige volgers. Bedankt voor jullie reacties, die ik meestal via e-mail en WhatsApp ontving. Het ga jullie goed! Ik neem een maandje vrij…